Można się było tego spodziewać: jest Chuck Norris, jest dobra zabawa. Jego postać przyćmiła wszystkie inne i bardzo dobrze to temu filmowi wyszło. Może poza pewnym jednym wyjątkiem. Otóż środkową część filmu strasznie się wlecze i zamiast dobrego horroru oglądamy Chucka w scenach typowych dla kina akcji. Choć akcja w barze może się spodobać fanom bijatyk, to jednak trochę odciąga nas od głównego tematu w filmie i widz może poczuć się lekko zdezorientowany. Wydaje się, że te sceny to takie "wypełniacze" czasu... A początek zapowiada nam naprawdę co najmniej bardzo dobry horror. Jedna, długa sekwencja z serią zabójstw powinna spodobać się każdemu fanowi kina grozy. A charakteryzacja postaci mordercy (dla mnie nasuwająca jakieś dziwne podobieństwa z Michaelem Myersem) jest naprawdę świetna! Jest to postać przesiąknięta złem, spowodowanym jakąś okropną chorobą... tego gościa naprawdę strach się bać, wystarczy spojrzeć na jego obłąkane spojrzenie... Później, tak jak wspomniałem, nadchodzą sceny, przy której można się nieco odprężyć i podziwiać Chucka w najwyższej formie. A jeszcze później mamy zakończenie, które znowu jest porządnie zrealizowane. Cały film ma bardzo surową formę, co może być spowodowane równie surową, wyjątkowo oszczędnie używaną muzyką. Końcówka jest odpowiednio mroczna i podobnie jak początek stanowi duży plus tego filmu. Niestety, dało się odczuć brak pomysłów na lepsze rozwinięcie filmu i zaciekawienie widza. Mimo wszystkich wad, film ogląda się całkiem przyjemnie. Momentami przewija się w Silent Rage nawet humor. Moja ocena: 6/10.